การแต่งกลอนสุภาพ
คณะของกลอนสุภาพ
หนึ่งบทมี ๔ วรรค วรรคละ ๗- ๙ พยางค์๘ พยางค์ไพเราะที่สุดสัมผัสบังคับ
ของกลอนสุภาพเป็นสัมผัสสระตามแผนผัง
แผนผังกลอนสุภาพจำนวน ๑ บท
เมื่อแต่งมากกว่า ๑ บท ต้องมีสัมผัสระหว่างบท สังเกตสัมผัสระหว่างบทจากแผนผังด้านล่าง
พยางค์สุดท้ายของวรรคที่ ๑ สัมผัสกับพยางค์ที่ ๓ หรือ ๕ ในวรรคที่ ๒
พยางค์สุดท้ายของวรรคที่ ๒ สัมผัสกับพยางค์สุดท้ายของวรรคที่ ๓ และสัมผัส
กับพยางค์ที่ ๓ หรือ ๕ ในวรรคที่ ๔
พยางค์สุดท้ายของบทต้น สัมผัสกับพยางค์สุดท้ายของวรรคที่ ๒ของบทถัดไป
สัมผัสใน
กลอนสุภาพจะมีความไพเราะยิ่งขึ้นไป นอกเหนือจากการสัมผัสตามสัมผัสบังคับแล้ว
ยังต้องมีสัมผัสในที่เป็น สัมผัสสระและสัมผัสอักษร อีกด้วยจึงจะเป็นบทกลอนที่ไพเราะ
เสียงวรรณยุกต์ คือ การบังคับเสียงท้ายวรรคของบทร้อยกรองโดยเฉพาะบทร้อยกรองประเภทกลอน
อันที่จริงไม่ถึงกับเป็นการบังคับที่เคร่งครัด แต่ก็เป็นความนิยมโดยทั่วไปทางการแต่งบทร้อยกรอง
เสียงท้ายวรรคของกลอน
วรรคสดับ นิยมใช้เสียงวรรณยุกต์ทุกเสียง
วรรครับ นิยมใช้เสียงวรรณยุกต์เอก โท และจัตวา
วรรครอง นิยมใช้เสียงวรรณยุกต์สามัญ และ ตรี
วรรคส่ง นิยมใช้เสียงวรรณยุกต์สามัญ และตรี
ที่มา : http://www.pasasiam.com/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น